“Ga drie maanden weg. Ergens heen en maak iets moois”, zei Theo Dersjant tijdens de uitleg over het afstuderen aan het einde van het tweede jaar. Het is een van de weinige dingen die ik heb onthouden. Inmiddels ben ik bij het afstuderen aangeland. De masterproef waarmee ik moet bewijzen dat ik echt iets kan maken. Drie maanden zullen het niet worden, maar weg lijkt me een prima idee.
De keuze om naar Spanje te gaan lag eigenlijk voor de hand. Spanje is niet echt een land, het is een continent. In veel opzichten is het anders dan de meeste manden van Europa. Het heeft een bewogen politiek en dreigt nog steeds uiteen te vallen. Ik heb er iets mee, wat dat weet ik niet. Op de lagere school ging een vriendje naar Spanje emigreren, dat was voor mij zoiets als naar het einde van de wereld vertrekken. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord, maar Spanje is voor mij gebleven. Het heeft nog tot mijn dertigste geduurd voor ik er uiteindelijk heen ging. Waarom dat zo lang heeft geduurd weet ik niet. Misschien was ik bang dat de ontmoeting me tegen zou vallen. Mijn eerste reisbestemming was Baskenland. Eigenlijk een heel vreemde bestemming, want dat is een landje binnen Spanje. Ik mijd de Costas en alle grote toeristische gebieden nog steeds. Ik zoek het in de uithoeken, Navarra, Picos de Europa, Sierra de Guara, Cantabrië waar de massa wegblijft en ik als een eenzame reiziger mijn dingen kan doen daar kom ik graag.
De bestemming ligt voor mij voor de hand. De vraag wat ik dan moet gaan is moeilijker en blijft een tijd onbeantwoord. Wat is nieuwswaardig? Wat kan ik maken? Wat vind ik mooi of leuk? In een land van de controverses kan ik veel kanten op. Het is gespleten door een burgeroorlog, het heeft autonome regio’s die met harde of fluwelen vuist strijden voor onafhankelijkheid het heeft een slechte naam als het om dierenleed gaat. Keus genoeg en ik kies voor het laatste, omdat het me boeit.
In 1995 importeerde mijn eerste Spaanse rashond. Een Perro de Presa Canario. Een hond die ze op de Islas Canarias gebruiken als waker, vechter, jager en drijver. Een werktuig. Mijn tweede Spaanse hond, die ik in 2009 kocht, in de Picos de Europa, was een Alano Español. Eenzelfde soort hond, misschien iets primitiever. Spaanse buldoggen zijn gebruikshonden, voorwerpen. Daarmee vallen ze onder de kop ‘typisch Spaans’. Zoals meer issues op het gebied dierenwelzijn. Toch is dat niet zo. Het werken met honden komt in alle windstreken voor. Behalve bij ons, uitgezonderd die van de politie. Dat was dus een van de onderwerpen waar ik iets mee wilde doen. Het andere onderwerp waar ik naar wil kijken is het stierenvechten. Centrale vraag: Wie is er nu vreemder, wij met onze ethiek op het gebied van dierenwelzijn of zij met hun cultuur?
Ik weet niet precies wat mij fascineert, op de een of andere manier ben ik erin geïnteresseerd geraakt. Ik begrijp de bijna retorische vraag niet, die mensen stellen als ik het over dit project heb. Als ik zeg dat ik op San Fermin wil filmen, iets over stierenvechten en jagen wil maken, is het eerste wat ze zeggen: "Daar ben je toch wel tegen?" Alsof dat een soort must is. Stieren-, honden-, hanengevechten of jagen, daar ben je in Nederland automatisch tegen. Ik ben niet tegen. Het heeft jaren geduurd voor ik me een mening kon vormen over hondengevechten. Over wat de Spanjaarden met stieren doen heb ik helemaal geen mening. Ik heb er nog nooit een gezien en daarom weet ik het niet. Cabaretier Hans Sibbel, Lebbis, zei dat de manier waarop een maatschappij omgaat met dieren iets zegt over hoe het staat met de mate van beschaving. Waarschijnlijk ben ik in zijn optiek een barbaar.
Ik ga neutraal naar Spanje, als journalist, waarnemer en mijn persoonlijke mening reist slechts mee. Ik hoop dat deze insteek me in staat stelt om geen gekleurd beeld te maken. Ik wil zo ver mogelijk blijven van 'kijk die Spaanse beulen'. De kijker mag zelf een etiket plakken, waarom zou dat voor ze moeten of willen doen.
Dit is de achterliggende gedachte en de manier waarop ik ben gekomen bij mijn masterproef.
De keuze om naar Spanje te gaan lag eigenlijk voor de hand. Spanje is niet echt een land, het is een continent. In veel opzichten is het anders dan de meeste manden van Europa. Het heeft een bewogen politiek en dreigt nog steeds uiteen te vallen. Ik heb er iets mee, wat dat weet ik niet. Op de lagere school ging een vriendje naar Spanje emigreren, dat was voor mij zoiets als naar het einde van de wereld vertrekken. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord, maar Spanje is voor mij gebleven. Het heeft nog tot mijn dertigste geduurd voor ik er uiteindelijk heen ging. Waarom dat zo lang heeft geduurd weet ik niet. Misschien was ik bang dat de ontmoeting me tegen zou vallen. Mijn eerste reisbestemming was Baskenland. Eigenlijk een heel vreemde bestemming, want dat is een landje binnen Spanje. Ik mijd de Costas en alle grote toeristische gebieden nog steeds. Ik zoek het in de uithoeken, Navarra, Picos de Europa, Sierra de Guara, Cantabrië waar de massa wegblijft en ik als een eenzame reiziger mijn dingen kan doen daar kom ik graag.
De bestemming ligt voor mij voor de hand. De vraag wat ik dan moet gaan is moeilijker en blijft een tijd onbeantwoord. Wat is nieuwswaardig? Wat kan ik maken? Wat vind ik mooi of leuk? In een land van de controverses kan ik veel kanten op. Het is gespleten door een burgeroorlog, het heeft autonome regio’s die met harde of fluwelen vuist strijden voor onafhankelijkheid het heeft een slechte naam als het om dierenleed gaat. Keus genoeg en ik kies voor het laatste, omdat het me boeit.
In 1995 importeerde mijn eerste Spaanse rashond. Een Perro de Presa Canario. Een hond die ze op de Islas Canarias gebruiken als waker, vechter, jager en drijver. Een werktuig. Mijn tweede Spaanse hond, die ik in 2009 kocht, in de Picos de Europa, was een Alano Español. Eenzelfde soort hond, misschien iets primitiever. Spaanse buldoggen zijn gebruikshonden, voorwerpen. Daarmee vallen ze onder de kop ‘typisch Spaans’. Zoals meer issues op het gebied dierenwelzijn. Toch is dat niet zo. Het werken met honden komt in alle windstreken voor. Behalve bij ons, uitgezonderd die van de politie. Dat was dus een van de onderwerpen waar ik iets mee wilde doen. Het andere onderwerp waar ik naar wil kijken is het stierenvechten. Centrale vraag: Wie is er nu vreemder, wij met onze ethiek op het gebied van dierenwelzijn of zij met hun cultuur?
Ik weet niet precies wat mij fascineert, op de een of andere manier ben ik erin geïnteresseerd geraakt. Ik begrijp de bijna retorische vraag niet, die mensen stellen als ik het over dit project heb. Als ik zeg dat ik op San Fermin wil filmen, iets over stierenvechten en jagen wil maken, is het eerste wat ze zeggen: "Daar ben je toch wel tegen?" Alsof dat een soort must is. Stieren-, honden-, hanengevechten of jagen, daar ben je in Nederland automatisch tegen. Ik ben niet tegen. Het heeft jaren geduurd voor ik me een mening kon vormen over hondengevechten. Over wat de Spanjaarden met stieren doen heb ik helemaal geen mening. Ik heb er nog nooit een gezien en daarom weet ik het niet. Cabaretier Hans Sibbel, Lebbis, zei dat de manier waarop een maatschappij omgaat met dieren iets zegt over hoe het staat met de mate van beschaving. Waarschijnlijk ben ik in zijn optiek een barbaar.
Ik ga neutraal naar Spanje, als journalist, waarnemer en mijn persoonlijke mening reist slechts mee. Ik hoop dat deze insteek me in staat stelt om geen gekleurd beeld te maken. Ik wil zo ver mogelijk blijven van 'kijk die Spaanse beulen'. De kijker mag zelf een etiket plakken, waarom zou dat voor ze moeten of willen doen.
Dit is de achterliggende gedachte en de manier waarop ik ben gekomen bij mijn masterproef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten