Het is de 23ste juli. Ik zit achter de laptop bij de tent. De wifi van de camping werkt slecht, of beter die werkt eigenlijk gewoon niet. Dus ik zoek mensen en mail via mijn telefoon, dat is niet ideaal. Zeker zoeken is een kriem. Ik heb vrijdag een aantal mensen van de organisatie gemaild of ze me willen helpen. Maandag had ik bericht van Ana Maria Gonzalez Pescador. Ze wil precies weten wat ik voor ogen heb. Dat is niet zo moeilijk, dus dat heb ik in een antwoord uitgelegd. Ik heb aangegeven dat ik maandag avond weer bij de Plaza de Toros ben en dat ik haar daar kan ontmoeten.
Rond vier uur ga ik richting Santander, gewapend met een perskaart, een e-mial van Ana Gonzalez en mijn camera. Ik kies voor de eenpoot, want dat werkt veel sneller. Bij een poort vraag ik of ze weten waar ik mevrouw Gonzalez kan vinden. Het is snel duidelijk dat ze nogal hoog in de boom zit en dit voetvolk weet van niets en kan me niet verder helpen. Ik vraag het nog aan een paar mensen, maar nul op het rekest. Het enige wat ik wel heb bereikt is dat ik nu voorbij de ingangscontrole sta. Ik sta nog naast hem en ik bekijk het een tijdje. Zo af en toe is het druk en zijn ze, want het zijn er twee druk in gesprek. Ik pak mijn tas, camera en op een druk moment loop ik door. Mevrouw Gonzalez komt later wel denk ik. Niemand legt me een haar breed in de weg, bij de echte beveiliging blijf ik uit de weg. Ik schiet twee uur materiaal van de gevechten en heb eigenlijk precies waar ik mevrouw Gonzalez voor nodig had, want gisteren heb ik al wat achter de coulisse kunnen draaien en die deur is nu dicht. De reden dat die nu dicht zit is simpel, gisteren was er het gevecht te paard en die paarden moesten steeds in en uit, dus die deur moest open blijven. Het verhaal heeft dus een kop en een staart. Een ding heb ik niet, een interview.
Ik heb mevrouw Gonzalez nog maar een mail gestuurd en hoop dat ik morgen, dinsdag het interview kan doen. De mail blijft onbeantwoord, maar ik rijd toch naar de Plaza, ik weet dan wel niet hoe zij eruit ziet, maar mij kan ze niet missen. Er zijn maar twee camera mensen bij poort zeven, ik en een kerel van een reclame bureau. Eerst loop ik gewoon weer de Plaza in, maar na wat rondvraag blijkt dat mevrouw Gonzalez er niet is, althans nog niet. Het is kwart over vijf. Ik zet alles maar vast in elkaar en dan gaat het mis. Een strenge beveiliger tikt me aan en zegt dat ik naar buiten moet. Uitleg heeft geen zin, wegwezen. Ik ga daarna maar gewoon bij poort zeven staan. Na een kwartier word ik aangesproken door een van de presentatrices van de tv, geen idee welke zender, maar ze presenteren iets. Naast haar staat een agent, hij wil weten wat ik aan het doen ben. Dat vraagt zij dus voor hem: “goe are you?”, vraagt ze. Ik leg uit dat ik een student ben en wacht op mevrouw Gonzalez. Omdat ik op de stoep sta kunnen ze me weinig maken en ik mag blijven staan. Ik wacht en wacht, geen Ana Gonzalez.
Ik besluit nog een mail te sturen, je weet maar nooit. Daarna wacht ik nog tot 21.00, maar zonder resultaat. Ik weet zeker dat ze me gezien moet hebben. Ik besluit terug te gaan, geen interview, wat nu?
Vandaag, is het de 23ste, ik wil eigenlijk weg, maar ik wil het toch nog proberen. Ik stuur nog maar eens een mailtje. Vijf minuten later heb ik antwoord, om zes uur is ze bij poort zes voor een interview van een paar minuten. De aanhouder wint. Omdat ik alles moet doen, camera, geluid en interview zal ik de vragen uitschrijven. Uit ervaring weet ik dat ik anders veel te veel moet doen en ik heb maar die vijf minuten en ik wil het in een keer goed hebben. Na het interview ga ik richting Nederland, vanmiddag breek ik op.
Het inteview gaat goed, maar mevrouw Gonzalez heeft echt maar een paar minuten. Ik heb de hele middag aan de vragen besteed, want er zijn maar een paar dingen die ik echt wil weten. De rest heb ik gezien en dat zegt misschien wel genoeg of zelfs nog veel meer. Na het interview maak ik nog een praatje met een presentatrice van het locale tv-station TelebahÃa en om 19.00 begin ik aan de reis naar Nederland. Ik doe 98 km per uur gemiddeld en ben om 11.20 op de 24 terug. Heel moe, maar wel tevreden. Nu doe ik eerst even niets, maar ergens volgende week ga ik weer aan de slag.
 |
| Camperen in Isla, Cantabrië |
Ik heb mevrouw Gonzalez nog maar een mail gestuurd en hoop dat ik morgen, dinsdag het interview kan doen. De mail blijft onbeantwoord, maar ik rijd toch naar de Plaza, ik weet dan wel niet hoe zij eruit ziet, maar mij kan ze niet missen. Er zijn maar twee camera mensen bij poort zeven, ik en een kerel van een reclame bureau. Eerst loop ik gewoon weer de Plaza in, maar na wat rondvraag blijkt dat mevrouw Gonzalez er niet is, althans nog niet. Het is kwart over vijf. Ik zet alles maar vast in elkaar en dan gaat het mis. Een strenge beveiliger tikt me aan en zegt dat ik naar buiten moet. Uitleg heeft geen zin, wegwezen. Ik ga daarna maar gewoon bij poort zeven staan. Na een kwartier word ik aangesproken door een van de presentatrices van de tv, geen idee welke zender, maar ze presenteren iets. Naast haar staat een agent, hij wil weten wat ik aan het doen ben. Dat vraagt zij dus voor hem: “goe are you?”, vraagt ze. Ik leg uit dat ik een student ben en wacht op mevrouw Gonzalez. Omdat ik op de stoep sta kunnen ze me weinig maken en ik mag blijven staan. Ik wacht en wacht, geen Ana Gonzalez.
Ik besluit nog een mail te sturen, je weet maar nooit. Daarna wacht ik nog tot 21.00, maar zonder resultaat. Ik weet zeker dat ze me gezien moet hebben. Ik besluit terug te gaan, geen interview, wat nu?
Vandaag, is het de 23ste, ik wil eigenlijk weg, maar ik wil het toch nog proberen. Ik stuur nog maar eens een mailtje. Vijf minuten later heb ik antwoord, om zes uur is ze bij poort zes voor een interview van een paar minuten. De aanhouder wint. Omdat ik alles moet doen, camera, geluid en interview zal ik de vragen uitschrijven. Uit ervaring weet ik dat ik anders veel te veel moet doen en ik heb maar die vijf minuten en ik wil het in een keer goed hebben. Na het interview ga ik richting Nederland, vanmiddag breek ik op.
Het inteview gaat goed, maar mevrouw Gonzalez heeft echt maar een paar minuten. Ik heb de hele middag aan de vragen besteed, want er zijn maar een paar dingen die ik echt wil weten. De rest heb ik gezien en dat zegt misschien wel genoeg of zelfs nog veel meer. Na het interview maak ik nog een praatje met een presentatrice van het locale tv-station TelebahÃa en om 19.00 begin ik aan de reis naar Nederland. Ik doe 98 km per uur gemiddeld en ben om 11.20 op de 24 terug. Heel moe, maar wel tevreden. Nu doe ik eerst even niets, maar ergens volgende week ga ik weer aan de slag.
 |
| Komando de Santesteban een presa navarra |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten