Ik weet wat ik wil en ga meteen slag. Ik ben zelf geen jager, maar ik ken er wel een heleboel. Zowel Spaanse als Amerikaanse grofwildjagers een enorm voordeel. Dan kom ik erachter hoeveel makkelijker contacten leggen is geworden. Via contacten in de hondenwereld leg ik contact met een paar rehalas, jagers en hondenfokkers. Het plannen van die afspraken is een fluitje van een cent en zo kon ik dat deel van het verhaal snel in de steigers zetten. Mijn open vizier was daarbij van belang. Het is namelijk geen enkel probleem een jager tegen de haren in te strijken. Gelukkig heb ik niets tegen de jacht, als het erop aan komt heb ik waarschijnlijk meer tegen de bio-industrie.
Omdat ik in Pamplona materiaal wil filmen met stieren komt het goed uit dat ik afspraken kan maken met jagers in Baskenland. Dat scheelt me een hoop heen en weer rijden en mogelijk kan ik zaken combineren.
Het opzetten van het verhaal over de stierengevechten en het stierenrennen is een kriem. Het festival rond San Fermin is een grote commerciële poppenkast. Pas vanaf 15 mei kun je een perskaart aanvragen. Ik zit er bovenop. De vijftiende krijg ik automatisch alle drie de formulieren toegestuurd en een uur later stuur ik alles ingevuld terug. De ontvangstbevestiging komt vrijwel direct. Tijpisch Spaans krijg een week later nogmaals de hele papierwinkel toegestuurd. Gelukkig heb ik alles nog en binnen vijf minuten, met commentaar dat ik dit al had ingestuurd, gaat alles weer naar Pamplona. Daarna krijg ik wederom bevestiging.
Daarna is het wachten op de accreditatie. Het duurt tot 18 juni de mail komt ergens in de middag. Niks, nakkes, nada, ik krijg geen toestemming of liever geen toegewezen plaats langs het parcours. Daar ben ik niet de enige in een Spaanse fotograaf die ik via facebook ken krijgt ook niets. Voor mij is het inmiddels te laat om alles te laten vallen. Dus ik besluit gewoon door te gaan met mijn werkzaamheden. Dan maar filmen vanuit het publiek.
Dat is maar een deel van wat ik daar wil. Het andere is het filmen van stierengevechten. Bij de Plaza de Toros zijn ze snel en duidelijk, nee. Beelden van de gevechten mag ik niet draaien er zitten rechten op. Alle beelden zijn verkocht aan televisiestations. Geen nood er is beeld genoeg denk ik en ik kan terplekke kijken wat wel kan.
Ik ben al een aantal maanden bezig. In het begin is het allemaal ver weg en duurt het lang. Inmiddels zit ik een dikke week voor vertrek. Ik weet niet of ik er klaar voor ben. Er zijn nog wat dingen die ik wil doen, maar het staat en val een beetje met wat er op locatie mogelijk is.
Het niet krijgen van een persaccreditatie was een ingecalculeerde tegenvaller. Ik weet dat ik het onderwerp altijd kan maken en dus ben ik nog steeds van plan om te gaan. Ik ga, dat staat vast.
De komende dagen ga ik verder met het opstellen van mogelijke interviewvragen, het bijwerken van het scenario en bloggen. Op praktisch vlak moet er ook nog een en ander worden geregeld. De auto is technisch bijna in orde, maar ik wil hem nog netjes maken. Kampeerspullen uitzoeken, nog wat aanvullen, de camera ophalen en meer van dat soort dingen. Al met al best nog wat losse eindjes. Ik heb een to-do-lijst gemaakt, handig en overzichtelijk. Daarmee heb ik eigenlijk alles wel onder controle, al zal ik best iets over het hoofd zien.
Omdat ik in Pamplona materiaal wil filmen met stieren komt het goed uit dat ik afspraken kan maken met jagers in Baskenland. Dat scheelt me een hoop heen en weer rijden en mogelijk kan ik zaken combineren.
Het opzetten van het verhaal over de stierengevechten en het stierenrennen is een kriem. Het festival rond San Fermin is een grote commerciële poppenkast. Pas vanaf 15 mei kun je een perskaart aanvragen. Ik zit er bovenop. De vijftiende krijg ik automatisch alle drie de formulieren toegestuurd en een uur later stuur ik alles ingevuld terug. De ontvangstbevestiging komt vrijwel direct. Tijpisch Spaans krijg een week later nogmaals de hele papierwinkel toegestuurd. Gelukkig heb ik alles nog en binnen vijf minuten, met commentaar dat ik dit al had ingestuurd, gaat alles weer naar Pamplona. Daarna krijg ik wederom bevestiging.
Daarna is het wachten op de accreditatie. Het duurt tot 18 juni de mail komt ergens in de middag. Niks, nakkes, nada, ik krijg geen toestemming of liever geen toegewezen plaats langs het parcours. Daar ben ik niet de enige in een Spaanse fotograaf die ik via facebook ken krijgt ook niets. Voor mij is het inmiddels te laat om alles te laten vallen. Dus ik besluit gewoon door te gaan met mijn werkzaamheden. Dan maar filmen vanuit het publiek.
Dat is maar een deel van wat ik daar wil. Het andere is het filmen van stierengevechten. Bij de Plaza de Toros zijn ze snel en duidelijk, nee. Beelden van de gevechten mag ik niet draaien er zitten rechten op. Alle beelden zijn verkocht aan televisiestations. Geen nood er is beeld genoeg denk ik en ik kan terplekke kijken wat wel kan.
Ik ben al een aantal maanden bezig. In het begin is het allemaal ver weg en duurt het lang. Inmiddels zit ik een dikke week voor vertrek. Ik weet niet of ik er klaar voor ben. Er zijn nog wat dingen die ik wil doen, maar het staat en val een beetje met wat er op locatie mogelijk is.
Het niet krijgen van een persaccreditatie was een ingecalculeerde tegenvaller. Ik weet dat ik het onderwerp altijd kan maken en dus ben ik nog steeds van plan om te gaan. Ik ga, dat staat vast.
De komende dagen ga ik verder met het opstellen van mogelijke interviewvragen, het bijwerken van het scenario en bloggen. Op praktisch vlak moet er ook nog een en ander worden geregeld. De auto is technisch bijna in orde, maar ik wil hem nog netjes maken. Kampeerspullen uitzoeken, nog wat aanvullen, de camera ophalen en meer van dat soort dingen. Al met al best nog wat losse eindjes. Ik heb een to-do-lijst gemaakt, handig en overzichtelijk. Daarmee heb ik eigenlijk alles wel onder controle, al zal ik best iets over het hoofd zien.
 |
| Mijn Land Rover |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten