Samen met Xabier en Pedro vertrek ik rond vier uur op vrijdagmiddag van 11 juli richting het noorden van Navarra. Het is ongeveer een uur rijden naar het gebied waar we gaan jagen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Navarra en zeker het noorden dat in de Pyreneeën ligt is een ruig gebied. Groen, veel rotsen, bossen en bergen. We gaan naar het dorpje Santesteban, daar zullen we Luís ontmoeten een vriend van Xabi. Hij is zowel hondenfokker, jager als veedrijver. Xabi vertelt me onderweg dat Luís veel jaagt en dat het in heel Navarra stikt van de zwijnen. Ik krijg het idee dat het een plaag is. Net als in Nederland heeft het wilde varken hier nauwelijks natuurlijke vijanden en gedijd het uitermate goed. Afgelopen week heeft Luís een varken van meer dan tweehonderd kilo gevangen. Zijn belangrijkste hond, Kalashnikov, heeft daarbij flinke schade opgelopen. Dat hoort er allemaal bij.
Xabí rattelt tijdens de rit door over de Presa Navarro. Hij heeft met Pedro hele discussies over de andere Spaanse grijphond de Alano Español. Welke van de twee het beste is. Hoe de genetische geschiedenis in elkaar zit en verband houdt. Wie wat doet en welke club nu eigenlijk het beste met de Alano voor heeft. Uiteindelijk arriveren we in Santesteban, een klein plaatsje in een uithoek van Navarra.
Op het dorpsplein ontmoeten we Luís met een van zijn maten. Daarna vetrekken we richting de kennel in de bergen. We rijden nog een tien minuten tot we bij het hondenverblijf zijn. Ik film de honden, het inladen van de honden en daarna laad ik alle filmapparatuur in de 4x4 van Luís. We gaan veder met zijn wagen. De VW-bus van Pedro kan hier niet verder. Ik mag achter in de laadbak zodat ik de omgeving kan filmen. Het is een ruig stukje rijden. Zelfs de 4x4 heeft het op sommige stukken zwaar.
De rit duurt een kleine twintig minuten, Luís heeft al verschillende zwijnen gespot en de honden zijn niet meer te houden. Ik stel de camera in en daarna kunnen we. Ik ren het bos in achter de honden aan. Ik ben wel blij dat ik mijn KSK-broek (Duiste Kommando Spezial Kraften) aan heb. Die heeft extra voering in de pijpen en dat scheelt in de krassen van de bramen en andere doornstruiken waar ik me doorheen moet worstelen. Het is zwaar werk, rennen, kijken en filmen. Gelukkig zijn we met een paar mensen en hoef ik het kijken niet helemaal alleen te doen. Ik kan een van de presas redelijk volgen. Al is de hond die ik volg een sukkel want de andere honden zitten op een spoor en deze zichtbaar niet. ‘I am sweating like a pig’, tegen de tijd dat we echt moeten beginnen. De honden hebben een vijftig meter verderop een varken in een hoek gedreven. Als ik aankom hebben ze alle drie vast. Het zwijn kan niet meer weg. Ik krijg van Luíz een chucillo, een jachtmes. Daarmee steek ik het zwijn in de oksel en het dier bloedt het binnen een paar seconden dood.
We gaan verder de berg op mm het interview te doen, helaas is Luís niet zo’n prater. Daarom spreek ik alles wat ik ga vragen eerst door, zodat hij er even over kan nadenken. Dat blijkt een goede tactiek. Hij kan redelijk onder woorden brengen wat en waarom hij zo jaagt. Het lijkt er toch echt op dat er een enorme kloof zit tussen Nederlanders en Spanjaarden. Mijzelf buiten beschouwing latend, denk ik niet dat het tafereel wat ik net heb aanschouwd er bij heel veel Nederlanders in zou gaan. Laat staan dat je er in juridische zin mee weg zou komen. Dit zouden ze in Nederland bestempelen als stropen en dierenleed. Voor Luís en de vier andere Basken waar ik nu mee op pad ben is het de normaalste zaak van de wereld.
Als journalist wil ik even stilstaan bij hoever je ethisch gezien kunt gaan. Ik vind het heel moeilijk in het geval van deze documentaire. Ik ben in hoge mate afhankelijk van wat ze me willen laten zien. Ik vel daar geen oordeel over. Ik wil in het midden blijven, de kijker moet straks bepalen wat ze van hun mede Europeaan vinden. Toch is het een lastig probleem, ik loop al jaren mee en heb op het gebied van jagen en honden al wel zo’n beetje alles gezien. Dat beeld is niet het doorsnee beeld wat een Nederlander zal begrijpen, ik die zin ben ik al uit het midden opgeschoven. Ik begrijp dat het gebruik van de presa honden. Het houden van de beesten en dat is heel anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. Daarmee word ik geconfronteerd met het simpele feit dat ik het beeld voor de kijken een kleur geeft.
 |
| Chato de Santesteban 12 jaar |
 |
| Kalashnikov de Santesteban |
 |
| Cespedes, Alano Español |
Op het dorpsplein ontmoeten we Luís met een van zijn maten. Daarna vetrekken we richting de kennel in de bergen. We rijden nog een tien minuten tot we bij het hondenverblijf zijn. Ik film de honden, het inladen van de honden en daarna laad ik alle filmapparatuur in de 4x4 van Luís. We gaan veder met zijn wagen. De VW-bus van Pedro kan hier niet verder. Ik mag achter in de laadbak zodat ik de omgeving kan filmen. Het is een ruig stukje rijden. Zelfs de 4x4 heeft het op sommige stukken zwaar.
 |
| Ik met Komando de Santesteban |
 |
| Presa Navarra Rehala |
We gaan verder de berg op mm het interview te doen, helaas is Luís niet zo’n prater. Daarom spreek ik alles wat ik ga vragen eerst door, zodat hij er even over kan nadenken. Dat blijkt een goede tactiek. Hij kan redelijk onder woorden brengen wat en waarom hij zo jaagt. Het lijkt er toch echt op dat er een enorme kloof zit tussen Nederlanders en Spanjaarden. Mijzelf buiten beschouwing latend, denk ik niet dat het tafereel wat ik net heb aanschouwd er bij heel veel Nederlanders in zou gaan. Laat staan dat je er in juridische zin mee weg zou komen. Dit zouden ze in Nederland bestempelen als stropen en dierenleed. Voor Luís en de vier andere Basken waar ik nu mee op pad ben is het de normaalste zaak van de wereld.
Als journalist wil ik even stilstaan bij hoever je ethisch gezien kunt gaan. Ik vind het heel moeilijk in het geval van deze documentaire. Ik ben in hoge mate afhankelijk van wat ze me willen laten zien. Ik vel daar geen oordeel over. Ik wil in het midden blijven, de kijker moet straks bepalen wat ze van hun mede Europeaan vinden. Toch is het een lastig probleem, ik loop al jaren mee en heb op het gebied van jagen en honden al wel zo’n beetje alles gezien. Dat beeld is niet het doorsnee beeld wat een Nederlander zal begrijpen, ik die zin ben ik al uit het midden opgeschoven. Ik begrijp dat het gebruik van de presa honden. Het houden van de beesten en dat is heel anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. Daarmee word ik geconfronteerd met het simpele feit dat ik het beeld voor de kijken een kleur geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten