Het is vrijdag de vierde juli een paar technische tegenslagen verder, hoop ik dat het op dat vlak rustig blijft. De auto is gemaakt en de tent heb ik zelf gerepareerd. Ik heb ik helaas wel een jachtpartij gemist. Jager Luìs gaat vanavond al de bergen in met zijn rehala. Het is maar negen kilometer verderop, maar ik kan hem helaas niet bereiken. Jammer, maar volgens mijn contact, Xabi, kan het komende week nog.
Nu de Land Rover er weer is kan ik morgen naar Pamplona. Ik wil mijn contact Xabi bezoeken en kijken hoe de stad eruit ziet. Voor de zekerheid bij de organisatie langs en kijken of de stieren er al zijn. Dat zou kunnen, maar het is vreemd. Volgens de traditie zouden ze pas morgen arriveren. Van de Basken die ik tot nu toe heb gesproken gaat er niemand heen. Het kan aan mij liggen, maar het lijkt toch een beetje een kermis wat een beetje van het lokale is vervreemd. De wereldwijde bekendheid is een ongetwijfeld van invloed. San Fermin daarentegen vieren ze allemaal.
Over tegenstanders ben ik nog niets tegengekomen en ik ben benieuwd of ze er zijn. Dat is iets wat ik moet uitzoeken. Waar ze demonstreren en als het even kan een interview afnemen. Ik heb er nog niets over gehoord toch kan ik het me haast niet voorstellen dat ze dit niet zouden aangrijpen voor een protestactie. Aan de andere kant is het niet vreemd, de organisatie van het festival is zo aanwezig dat bijgeluiden makkelijk worden overstemd.
Het is zaterdag, testdag. Ik wil uitzoeken waar ik moet zijn. Hoe het eruit ziet en allerlei praktische dingen. Ik heb alles bij me. De camera, twee statieven, de Leica, een een laptop. Uitzoeken welk statief ik wil gebruiken en wat ik nog meer nodig heb. Ik ben er snel uit. Laat ik het zo zeggen: de hele lading is te dragen voor iemand die de halve marathon onder de anderhalf uur loopt en vijf keer per week met ijzer gooit in de sportschool. Het werkt dus niet. Met zoveel zooi ben je niet flexibel en je hebt geen ogen in de achterhoofd. In de mensenmassa moet ik licht en flexibel zijn. Dus het eenpootstatief, al kun je daar bijna geen interviews mee doen. Het is een wiebel ding en dat zie je op het geschoten materiaal en als je het vasthoudt knikt het soms. Voor de interviews moet ik even kijken hoe ik dat ga aanpakken. Het statief wisselen is een werkje van nog geen minuut. Het instellen van de camera is zo gepiept. Het blijft wel opletten en ik heb de mini handleiding altijd binnen handbereik.
Het zijn problemen die ik wel had verwacht. De oplossing is lastig. Ik moet de camera bedienen, want zonder goed beeld heb ik geen film. Ik moet het geluid in de gaten houden, want zonder goed Wat ik niet perse geluid zijn de interviews onbruikbaar. Wat ik niet hoef te doen is de microfoon vasthouden en vragen stellen. Ik moet de vragen wel formuleren, maar stellen dat kan een andere persoon doen. Ik ga een hulpje zoeken, een Spanjaard of Spaanse, die de vragen kan stellen op mijn aangeven. Ik heb Olatz, de dochter van Xabi, gevraagd of ze iemand weet. Ze heeft wel een idee. Vandaag of morgen weet ik of ze iemand heeft kunnen vinden. Het is een ‘noodoplossing’ maar anders is het bijna niet te doen.
Zondag is het startschot van San Fermin. Daar komt geen stier bij kijken. Dus blijf ik in mijn hoofdkwartier en ik ga me voorbereiden op maandag en dinsdag. Dan wil ik het rennen filmen, interviews doen en hopelijk iemand van de organisatie voor de camera krijgen. Dat laatste is een journalistieke klus van formaat. Ik heb namelijk geen toestemming om te komen filmen en het stikt van de pers.
Nu de Land Rover er weer is kan ik morgen naar Pamplona. Ik wil mijn contact Xabi bezoeken en kijken hoe de stad eruit ziet. Voor de zekerheid bij de organisatie langs en kijken of de stieren er al zijn. Dat zou kunnen, maar het is vreemd. Volgens de traditie zouden ze pas morgen arriveren. Van de Basken die ik tot nu toe heb gesproken gaat er niemand heen. Het kan aan mij liggen, maar het lijkt toch een beetje een kermis wat een beetje van het lokale is vervreemd. De wereldwijde bekendheid is een ongetwijfeld van invloed. San Fermin daarentegen vieren ze allemaal.
Over tegenstanders ben ik nog niets tegengekomen en ik ben benieuwd of ze er zijn. Dat is iets wat ik moet uitzoeken. Waar ze demonstreren en als het even kan een interview afnemen. Ik heb er nog niets over gehoord toch kan ik het me haast niet voorstellen dat ze dit niet zouden aangrijpen voor een protestactie. Aan de andere kant is het niet vreemd, de organisatie van het festival is zo aanwezig dat bijgeluiden makkelijk worden overstemd.
Het is zaterdag, testdag. Ik wil uitzoeken waar ik moet zijn. Hoe het eruit ziet en allerlei praktische dingen. Ik heb alles bij me. De camera, twee statieven, de Leica, een een laptop. Uitzoeken welk statief ik wil gebruiken en wat ik nog meer nodig heb. Ik ben er snel uit. Laat ik het zo zeggen: de hele lading is te dragen voor iemand die de halve marathon onder de anderhalf uur loopt en vijf keer per week met ijzer gooit in de sportschool. Het werkt dus niet. Met zoveel zooi ben je niet flexibel en je hebt geen ogen in de achterhoofd. In de mensenmassa moet ik licht en flexibel zijn. Dus het eenpootstatief, al kun je daar bijna geen interviews mee doen. Het is een wiebel ding en dat zie je op het geschoten materiaal en als je het vasthoudt knikt het soms. Voor de interviews moet ik even kijken hoe ik dat ga aanpakken. Het statief wisselen is een werkje van nog geen minuut. Het instellen van de camera is zo gepiept. Het blijft wel opletten en ik heb de mini handleiding altijd binnen handbereik.
Het zijn problemen die ik wel had verwacht. De oplossing is lastig. Ik moet de camera bedienen, want zonder goed beeld heb ik geen film. Ik moet het geluid in de gaten houden, want zonder goed Wat ik niet perse geluid zijn de interviews onbruikbaar. Wat ik niet hoef te doen is de microfoon vasthouden en vragen stellen. Ik moet de vragen wel formuleren, maar stellen dat kan een andere persoon doen. Ik ga een hulpje zoeken, een Spanjaard of Spaanse, die de vragen kan stellen op mijn aangeven. Ik heb Olatz, de dochter van Xabi, gevraagd of ze iemand weet. Ze heeft wel een idee. Vandaag of morgen weet ik of ze iemand heeft kunnen vinden. Het is een ‘noodoplossing’ maar anders is het bijna niet te doen.
Zondag is het startschot van San Fermin. Daar komt geen stier bij kijken. Dus blijf ik in mijn hoofdkwartier en ik ga me voorbereiden op maandag en dinsdag. Dan wil ik het rennen filmen, interviews doen en hopelijk iemand van de organisatie voor de camera krijgen. Dat laatste is een journalistieke klus van formaat. Ik heb namelijk geen toestemming om te komen filmen en het stikt van de pers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten