Vijf uur gaat de wekker en het is nog niet helemaal licht buiten. Gisterenavond heb ik alles al klaargelegd en dus ben ik zo aangekleed en weg. Een klein halfuur rijden naar Pamplona. De eerste dag dat de stieren rennen en ik ze te zien krijg. Dat hoop ik in ieder geval. Het rennen is stipt om acht uur, maar al uren van tevoren is het hele parcours bezet met toeschouwers. Het is gratis, behalve in de Plaza de Toros.
Tegen half zeven ben ik eindelijk bij het parcours. Ik loop bij Santa Domingo de straat in. De stal is aan de linkerkant en de stieren en ossen liggen er heel rustig bij. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n drukte in een stad gezien voor zeven uur. De eerste lopers staan al klaar. Ik loop een deel van het parcours dat straks gerend moet gaan worden. Het publiek staat rijen dik en overal is politie. Het hele traject is afgezet met zware houten hekken. De ramen en deuren zijn professioneel dichtgetimmerd. Na een vierhonderd meter word me vriendelijk doch dringend verzocht me met mijn camera en rugzak van het parcours te verwijderen. Via een parallellopende straat loop ik verder in de richting van het stadhuis. Links en rechts maak ik wat opnames. Ik kan nergens bij de hekken komen en besluit later in de week terug te gaan om daar wel te kunnen komen. Het staat overal helemaal vol. Ik maak opnamen van het publiek en wacht tot de run is geweest. Dat duurt nauwelijks tien minuten.
Ik heb om tien uur afgesproken met Xabi zijn dochter Olatz en Nerea Otano, mijn hulpje en tolk. Nerea is een rechtenstudente en met z’n vieren nemen we de bus naar het centrum. Ik bepakt met camera en statief, zij allemaal uitgedost in rood-wit, de kleuren van San Fermin. Ik leg Nerea tijdens de busreis uit wat de bedoeling is. Eenmaal in de stad zoeken we een geschikte locatie. De beste lijkt ons het monument van het stierenrennen, op Roncevalles. Helaas staat daar een groep muziekanten. Hoewel ik het technisch wel voor elkaar krijg om het omgevingsgeluid te drukken en het allemaal in goede banen te leiden kunnen Nerea en ik elkaar niet verstaan, de herrie maakt interviewen onmogelijk. We verkassen een kleine honderd meter en ik zet weer alles in elkaar.
Eens temeer ben ik er vandaag achter gekomen dat het maken van beeld erg moeilijk is als je alleen werkt. Ik ben geen Frans Bromet en dat wil ik niet zijn ook. Ik vind zijn vorm wel fantastisch, maar wel alleen als hij het doet. Voor mij is tv-maken een groepsproces met een taakverdeling. Ik doe het nu wel voor een groot deel helemaal alleen, maat links en rechts wat hulp is bijna onmisbaar.
We hebben geluk. We staan net klaar als een groep demonstraten voorbij trekt. Ik vraag aan Nerea wie het zijn en ze zeg dat het een tegendemonstratie is. Ik vraag meteen wie de woordvoeder van de club is en dat blijkt een politica van de Spaanse partij voor de dieren. Het eerste interview is heel snel geregeld. Maar technisch is het een stuk lastiger. Nerea doet het vertaal werk, maar ik kan niet voor en achter de camera tegelijk zijn. Dat gaat dus meteen mis, de camera draait niet en ik weet niet of ze goed in beeld staat. Daarop biedt Nerea aan dat zij wel de microfoon kan vast houden en de vragen stellen. Ik hoef alleen maar te vertellen wat ze moet vragen. Dat werkt uitstekend, ze kan ook meteen doorvragen en zo worden de interviews veel beter en kan ik zorgen voor het beeld, geluid en regie. Na het eerste interview film ik de demonstratie, al stelt dat weinig voor. Een handje vol mensen en een heel publiek dat het tolereert, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Daarna sleep ik heel de handel weer terug naar onze interviewplek en doen we nog een aantal interviews met bezoekers van San Fermin.
Tegen half zeven ben ik eindelijk bij het parcours. Ik loop bij Santa Domingo de straat in. De stal is aan de linkerkant en de stieren en ossen liggen er heel rustig bij. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n drukte in een stad gezien voor zeven uur. De eerste lopers staan al klaar. Ik loop een deel van het parcours dat straks gerend moet gaan worden. Het publiek staat rijen dik en overal is politie. Het hele traject is afgezet met zware houten hekken. De ramen en deuren zijn professioneel dichtgetimmerd. Na een vierhonderd meter word me vriendelijk doch dringend verzocht me met mijn camera en rugzak van het parcours te verwijderen. Via een parallellopende straat loop ik verder in de richting van het stadhuis. Links en rechts maak ik wat opnames. Ik kan nergens bij de hekken komen en besluit later in de week terug te gaan om daar wel te kunnen komen. Het staat overal helemaal vol. Ik maak opnamen van het publiek en wacht tot de run is geweest. Dat duurt nauwelijks tien minuten.
Ik heb om tien uur afgesproken met Xabi zijn dochter Olatz en Nerea Otano, mijn hulpje en tolk. Nerea is een rechtenstudente en met z’n vieren nemen we de bus naar het centrum. Ik bepakt met camera en statief, zij allemaal uitgedost in rood-wit, de kleuren van San Fermin. Ik leg Nerea tijdens de busreis uit wat de bedoeling is. Eenmaal in de stad zoeken we een geschikte locatie. De beste lijkt ons het monument van het stierenrennen, op Roncevalles. Helaas staat daar een groep muziekanten. Hoewel ik het technisch wel voor elkaar krijg om het omgevingsgeluid te drukken en het allemaal in goede banen te leiden kunnen Nerea en ik elkaar niet verstaan, de herrie maakt interviewen onmogelijk. We verkassen een kleine honderd meter en ik zet weer alles in elkaar.
 |
| Beeld op Roncevalles |
We hebben geluk. We staan net klaar als een groep demonstraten voorbij trekt. Ik vraag aan Nerea wie het zijn en ze zeg dat het een tegendemonstratie is. Ik vraag meteen wie de woordvoeder van de club is en dat blijkt een politica van de Spaanse partij voor de dieren. Het eerste interview is heel snel geregeld. Maar technisch is het een stuk lastiger. Nerea doet het vertaal werk, maar ik kan niet voor en achter de camera tegelijk zijn. Dat gaat dus meteen mis, de camera draait niet en ik weet niet of ze goed in beeld staat. Daarop biedt Nerea aan dat zij wel de microfoon kan vast houden en de vragen stellen. Ik hoef alleen maar te vertellen wat ze moet vragen. Dat werkt uitstekend, ze kan ook meteen doorvragen en zo worden de interviews veel beter en kan ik zorgen voor het beeld, geluid en regie. Na het eerste interview film ik de demonstratie, al stelt dat weinig voor. Een handje vol mensen en een heel publiek dat het tolereert, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Daarna sleep ik heel de handel weer terug naar onze interviewplek en doen we nog een aantal interviews met bezoekers van San Fermin.
 |
| San Fermin 2014 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten