Er zijn best een aantal problemen waar je tegenaan loopt als je alleen werkt. Je moet alles zelf beslissen, regelen, filmen en bedenken. Dat gaat allemaal best, behalve als er dingen niet doorgaan, anders uitpakken als je van te voren had bedacht of je zoals vandaag ziek bent. Nu stond er voor vandaag niet veel op de planning al moest ik vanochtend de laatste encierro laten schieten. Het is ruim een half uur rijden en dan dik twee uur wachten tot het begint. Met geluk heb je dan dertig seconden materiaal, als je pech hebt tien en als je helemaal mis kleunt dan niets. Ik had eigenlijk maar een probleem, het regende flink. Nou zou je zeggen nou en, het probleem is dat de camera niet is uitgerust met een ‘regenjasje’. Die bestaan wel, maar er zit er geen bij. Dan is twee uur in de regen best lang.
Verder is regelen een van de belangrijkste dingen die je als journalist moet kunnen. Mensen voor je laten zoeken, kijken en hulp vragen als je vast zit. Hier heb ik zelf bijvoorbeeld een taalprobleem, mijn Spaans is toch verder weg dan ik dacht. Ik kan het wel volgen maar met name luisteren kost moeite. Daarbij spreken ze hier in Nafarroa (Navarra) Baskisch, veel zelfs, en dat beheers ik helemaal niet. Regelen kost tijd en geduld, ik zit meestal te wachten. Wachten op dingen die gaan gebeuren en wachten tot je ergens terecht kunt. Soms gaat zelfs mij dat te lang duren en ga ik maar gewoon wat doen.
Het werken met camera gaat heel goed, maar als je er nog bij moet interviewen kom je handen, oren en ogen tekort. Mensen zijn zenuwachtig voor de camera, ze praten op camera ineens niet meer zoveel of veel minder vrij dan als het ding nog in de tas zit. Je moet bepalen wat en hoe je het gaat filmen, waar en dan blijkt uiteindelijk dat wat je hebt bedacht helemaal niet kan. Dat zijn allemaal dingen waar je continue mee bezig bent en moet zijn. Soms word me dat een beetje veel. Zeker als je dan een hele stad door bent gelopen twee statieven en een camera en je je een ongeluk staat te zweten.
Ik heb nog een dikke tien dagen en nog drie dingen op de planning. Het laatste ben ik nog in dubio hoe ik het ga aanpakken. Het gaat om het filmen in Santander. Daar wil ik stierenvechten in beeld krijgen en zo goed mogelijk. Ik twijfel of ik de organisatie zal benaderen om medewerking, het risico is dat ze me zo afwimpelen. Dan hoef ik er niet meer heen, dus ik denk dat ik gewoon ga opduiken en het daar vraag. Iemand in z’n gezicht zeggen dat iets niet kan is altijd moeilijker dan per telefoon of mail. Maar ik twijfel.
Komende dagen wil ik nog een ganaderia zoeken die in de buurt van Santander zit. Dat wordt moeilijker want ik ken daar minder mensen, althans die moet ik dan eerst zoeken.
Verder is regelen een van de belangrijkste dingen die je als journalist moet kunnen. Mensen voor je laten zoeken, kijken en hulp vragen als je vast zit. Hier heb ik zelf bijvoorbeeld een taalprobleem, mijn Spaans is toch verder weg dan ik dacht. Ik kan het wel volgen maar met name luisteren kost moeite. Daarbij spreken ze hier in Nafarroa (Navarra) Baskisch, veel zelfs, en dat beheers ik helemaal niet. Regelen kost tijd en geduld, ik zit meestal te wachten. Wachten op dingen die gaan gebeuren en wachten tot je ergens terecht kunt. Soms gaat zelfs mij dat te lang duren en ga ik maar gewoon wat doen.
Het werken met camera gaat heel goed, maar als je er nog bij moet interviewen kom je handen, oren en ogen tekort. Mensen zijn zenuwachtig voor de camera, ze praten op camera ineens niet meer zoveel of veel minder vrij dan als het ding nog in de tas zit. Je moet bepalen wat en hoe je het gaat filmen, waar en dan blijkt uiteindelijk dat wat je hebt bedacht helemaal niet kan. Dat zijn allemaal dingen waar je continue mee bezig bent en moet zijn. Soms word me dat een beetje veel. Zeker als je dan een hele stad door bent gelopen twee statieven en een camera en je je een ongeluk staat te zweten.
Ik heb nog een dikke tien dagen en nog drie dingen op de planning. Het laatste ben ik nog in dubio hoe ik het ga aanpakken. Het gaat om het filmen in Santander. Daar wil ik stierenvechten in beeld krijgen en zo goed mogelijk. Ik twijfel of ik de organisatie zal benaderen om medewerking, het risico is dat ze me zo afwimpelen. Dan hoef ik er niet meer heen, dus ik denk dat ik gewoon ga opduiken en het daar vraag. Iemand in z’n gezicht zeggen dat iets niet kan is altijd moeilijker dan per telefoon of mail. Maar ik twijfel.
Komende dagen wil ik nog een ganaderia zoeken die in de buurt van Santander zit. Dat wordt moeilijker want ik ken daar minder mensen, althans die moet ik dan eerst zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten