De wekker gaat twee keer en bij de tweede om 04.56 sta ik op. Aankleden, tas inpakken en weg. Het is nog rustig op de weg. Na een klein half uur ben ik in het centrum er is gelukkig nog parkeerruimte, maar niet veel. Ik ben niet alleen, het is half zes en het is druk. De feesten gaan 24 uur per dag door negen dagen lang. Ik kan links en rechts wat steunmateriaal filmen. Ik wil kijken of er plaats is bij de Plaza de Toros. Daar is de aanloop en dus ook het beeld het langste. Niet het meest spectaculair, maar wel het langste shot dat je kunt maken.
De hekken worden zo geplaatst dat er een kleine twee meter tussen zit. Dus in totaal staan er vier houten hekken. Iedere dag wordt alles opgebouwd en afgebroken! En daarmee bedoel ik ook alles. Alleen de vaste draaihekken blijven hangen, maar verder verdwijnt alles. De hele stad wordt geveegd en schoongespoten met een zeepoplossing. De plek waar ik wil zitten moet dan ook nog door de carpinteros gebouwd worden. Na een kwartier kan ik op het hek klimmen en dan begint het wachten. Gelukkig regent het niet of nauwelijks.
Na opbouwen van de hekken wordt er geveegd en opgeruimt. Daarna worden de feestvierders door de politie uit de ‘gracht’ verwijderd. Een grote groep politie gaat het parcours af om het te controleren op misstanden. In de gracht staan de pers (met accreditatie), genodigden, om de vijf meter een agent en een heleboel medisch personeel. Om de honderd meter een ambulance en achter mij zelfs twee. Zo nu en dan maak ik wat opnamen van het hele schouwspel.
Rond half acht gaan de drijvers vanaf de Plaza de Toros naar de start een vast ritueel dat met veel gejuich wordt begroet. Het stikt van de pers, radio, tv, fotograven en schrijvende pers. En daarnaast natuurlijk de echte cowboys zoals ikzelf. Groot nadeel ten opzichte van de pers met toegang is dat ik maar een plek heb en me niet vrij kan bewegen. Ik zit waar ik zit en van het hek af gaat niet. Daarnaast miezert het de halve tijd. Het wachten doet inmiddels zeer!
Ik heb goed uitzicht ook al zitten er mensen voor me op het hek. Het hele spektakel is in vijf minuten voorbij. Een stier geeft een echte show weg, mooi voor de beelden. De eerste mensen zijn al weg als de ossen en de drijvers de stoet afsluiten. Omdat voor me een gewonde wordt verzorgd kan ik dat mooi meepikken. Daarna ga ik de stad ik om links en rechts wat beeld te schieten, want het feest is gewoon verder gegaan.
In het lege stierenverblijf mag ik gewoon filmen en hoewel ze niet op camera willen heb ik een interessant gesprek met twee jonge Spanjaarden. Ze zijn sceptisch over mijn idee. Hoe kan ik volgens hen een documentaire maken over iets wat ik niet heb gezien? Ik ben vast tegen en zal het niet kunnen begrijpen. Wat ik niet zal begrijpen kunnen ze niet uitleggen. Het is bruut leggen ze uit. Als ik zeg dat ik niet voor of tegen ben, snappen ze dat niet. Toch zijn ze wel geïnteresseerd in wat ik wil. Eigenlijk snap ik helemaal niets meer van de Spanjaard en de stier. Wel weet ik inmiddels dat een vechtstier ongeveer 25.000 euro kost. Dat als hij tijdens het rennen, verongelukt of gewond raakt de stad een nieuwe moet kopen bij de stal. Vorig jaar waren er stallen met slechte stieren en die worden daarna niet meer gevraagd om te leveren.
 |
| Pamplona, rode lijn is het parcours |
Na opbouwen van de hekken wordt er geveegd en opgeruimt. Daarna worden de feestvierders door de politie uit de ‘gracht’ verwijderd. Een grote groep politie gaat het parcours af om het te controleren op misstanden. In de gracht staan de pers (met accreditatie), genodigden, om de vijf meter een agent en een heleboel medisch personeel. Om de honderd meter een ambulance en achter mij zelfs twee. Zo nu en dan maak ik wat opnamen van het hele schouwspel.
Rond half acht gaan de drijvers vanaf de Plaza de Toros naar de start een vast ritueel dat met veel gejuich wordt begroet. Het stikt van de pers, radio, tv, fotograven en schrijvende pers. En daarnaast natuurlijk de echte cowboys zoals ikzelf. Groot nadeel ten opzichte van de pers met toegang is dat ik maar een plek heb en me niet vrij kan bewegen. Ik zit waar ik zit en van het hek af gaat niet. Daarnaast miezert het de halve tijd. Het wachten doet inmiddels zeer!
Ik heb goed uitzicht ook al zitten er mensen voor me op het hek. Het hele spektakel is in vijf minuten voorbij. Een stier geeft een echte show weg, mooi voor de beelden. De eerste mensen zijn al weg als de ossen en de drijvers de stoet afsluiten. Omdat voor me een gewonde wordt verzorgd kan ik dat mooi meepikken. Daarna ga ik de stad ik om links en rechts wat beeld te schieten, want het feest is gewoon verder gegaan.
In het lege stierenverblijf mag ik gewoon filmen en hoewel ze niet op camera willen heb ik een interessant gesprek met twee jonge Spanjaarden. Ze zijn sceptisch over mijn idee. Hoe kan ik volgens hen een documentaire maken over iets wat ik niet heb gezien? Ik ben vast tegen en zal het niet kunnen begrijpen. Wat ik niet zal begrijpen kunnen ze niet uitleggen. Het is bruut leggen ze uit. Als ik zeg dat ik niet voor of tegen ben, snappen ze dat niet. Toch zijn ze wel geïnteresseerd in wat ik wil. Eigenlijk snap ik helemaal niets meer van de Spanjaard en de stier. Wel weet ik inmiddels dat een vechtstier ongeveer 25.000 euro kost. Dat als hij tijdens het rennen, verongelukt of gewond raakt de stad een nieuwe moet kopen bij de stal. Vorig jaar waren er stallen met slechte stieren en die worden daarna niet meer gevraagd om te leveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten